Radek (1976), Warszawa

Cześć, mam na imię Radek i jestem tu, by pomóc Ci przejść przez to, co sam przechodziłem, co sam przeżywałem… By razem z Tobą pokonać ten lęk, który sparaliżował mnie, kiedy odebrałem telefon od lekarza z wynikiem testu. “Pański test okazał się pozytywny, proszę przyjechać do mnie w poniedziałek, to powiem, co powinien Pan zrobić”…

Sześć lat temu zdiagnozowano u mnie AIDS, choć chorowałem długo wcześniej. Do dziś nie wiem, kiedy doszło do zakażenia, ale wtedy w 2015 roku wirus zawładnął całym moim ciałem i odebrał mi wszystko.

Przede wszystkim zdrowie – miałem straszne plamy na całym ciele, nieustanną gorączkę, problemy z wykonywaniem podstawowych codziennych czynności i co miesiąc zapalenie oskrzeli – to wszystko w jednym pół roku przed diagnozą. Męczył mnie spacer z psami, wejście po schodach na pierwsze piętro. Wcześniej nie robiłem testów, bo uznałem, że nie potrzebuję – nie miałem bogatego życia seksualnego, a jeśli już, to zawsze z zabezpieczeniem. Dlatego znam też pytanie – “dlaczego ja?”.

Po diagnozie trafiłem na miesiąc do Szpitala przy Wolskiej, wcześniej musiałem przejść przez Poradnię – i wiem, jaki to wstyd, dziwne przekonanie, że jestem winny, że wszyscy się nie mnie patrzą i wiedzą – to ten z AIDS, ćpun albo homo. Jestem dość świadomym człowiekiem, ale jednym z pierwszych pytań do pani doktor było – “ile ja jeszcze pożyję”, które zresztą też zadałem z wielkim wstydem. Trochę wiedziałem o HIV i AIDS, ale miałem jakieś wewnętrzny lęk, że to wyrok i że nie ma już dużo życia przede mną.

Okazało się, że mogę żyć i że mogę wyjść nawet z tak poważnej sytuacji zdrowotnej, że medycyna naprawdę potrafi działać cuda. Dziś normalnie pracuję, żyję i cieszę się każdym dniem. Leczę się, nie zarażam, bo poziom wirusa HIV już jest niewykrywalny.

Jeśli dostałeś pozytywny test i nie wiesz, jak to będzie, to zapraszam do kontaktu. Spotkajmy się, pogadajmy, wypijmy razem kawę. Postaram się pokazać Ci, że z wirusem można żyć normalnie, że diagnoza nie jest wyrokiem i że można wszystko. Nie będę Cię oceniał, bo nie od tego jestem. Nie bój się, zrób krok do normalności i napisz. Bardzo chętnie Cię poznam.

Radek